وصیت نامه شهید محمد درویشی

لازم می دانم چند خطى از باب وصيّت و شايد بهتر بگويم درد دل، جهت ملاحظه خانواده عزيزم به جوهر قلم ، سياه كنم، چرا كه شاعر گفته است:

" غرض نقشى است كز ما جاى ماند/ كه هستى را نمی ‏بينم بقائى"

بيش از هر چيز گرم ترين سلام ها و درودهايم را نثار مادر زجر كشيده و غم پرورم می ‏نمايم، مادرى كه براى ما، هم جاى پدر را پر كرده است و هم جاى مادر را و هيچ گاه اجازه نداده تا در نبود پدر - خدا بيامرزمان – كوچك ترين گرد غمى و اندوه يتيمى بر چهره ما بنشيند.

مادرجان! دستان تو را می ‏بوسم و ملتمسانه از تو می ‏خواهم كه مرا حلال كنى و سر نماز برایم دعا كنى.

سپس حضور تك تك برادران بزرگوار و خواهر ارجمندم اداى احترام کرده و از آنها ملتمسانه طلب حلاليت می ‏کنم و يك خواهش كوچك از حضور ارجمندشان دارم و آن اين كه: هميشه قدر يكديگر را بدانند و از احوال همديگر باخبر باشند و از حال مادرمان يك لحظه غافل نمانند و نگذارند تعلقات مادى و زندگى ، رابطه گرم خانوادگى را - خداى نكرده - بر هم بزند.

در نهايت از كليه كسانى كه اين برگه را می ‏خوانند تقاضا دارم در حفظ و نگه دارى نظام شكوهمند انقلاب اسلامى - كه حاصل خون هزاران شهيد بزرگوار بوده است - نهايت كوشش و تلاش خود را بكنند و در خط رهبرى و ولايت فقيه، استوار و نستوه از كيان مقدس جمهورى اسلامى ايران دفاع كنند و به دشمنان اسلام و ايران اجازه تعدّى و تجاوز به حريم اعتقادات و قلمرو ايران عزيزمان را ندهند و هميشه حامى اسلام باشند كه تنها راه رستگارى انسان ها فقط در عمل به فرايض مقدس اسلام و قرآن مجيد نهفته است.

شهريور 1364 - اشنويه