جلد اول کتاب «به قول پروانه»، روایت خاطرات "همافر" از زنان امدادگر در جبهه

این کتاب با مصاحبه روح‌الله شریفی، تدوین زینت‌السادات موسوی، دبیر مجموعه روح‌الله شریفی، ناشر صریر و به کوشش اداره‌کل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس استان قزوین منتشر شده است.
کتاب فوق خاطرات زهرا(ناهید) همافر یکی از زنان امدادگر استان قزوین است که بیست و چهارم مرداد ماه سال 1342 در شهر قزوین به دنیا آمد. محل خدمت وی در منطقه جنگی در بیمارستان ابوذر سرپل ذهاب و بیمارستان امام خمینی(س) تهران بوده است.
در بخشی از خاطرات همافر در کتاب یاد شده آمده است:«... مردان محلی جعبه داروها را پشت قاطر بار زدند و گفتند برای ما هم قاطر هست. ولی من و سیما طفره رفتیم و مسیر را پیاده گز کردیم. یک ساعت طول کشید تا به ته دره رسیدیم.
داستان عجیبی بود. در آن روستا کسانی می‌زیستند که برای نخستین بار پزشک و پرستار می‌دیدند. اولین بیمارمان یک پیرمرد 110 ساله بود که سوزش چشم آزارش می‌داد. معاینه کردیم. چشمش عفونت داشت. وقتی پزشک به او دارو داد پیرمرد با دلهره گفت:«من تا الان قرص نخورده‌ام!...».
همچنین در مقدمه این کتاب آمده است: «آنچه پیش روی شماست حاصل سه سال تلاش برای گفتگو با امدادگران قزوین است. زنان صبوری که در روزهای سخت جنگ، رزمندگان مجروح را تنها گذاشتند. آنها سالیانی پیش ساک سفر بربستند و راهی دیار خطر شدند تا در سلوکی زینبی، جنگ را با همه زشتی‌ها و زخم‌هایش زیبا ببینند.
آنها مرحم بودند، آنها مرهم دردهای خجسته‌جانان بودند. شاید اگر آنان نبودند بخشی از خاطرات بچه‌های جنگ شهید و یا در برابر هجوم ناجوانمردانه و بی‌رحم زخم تاول‌های شیمیایی تسلیم می‌شد. شاید اگر نبودند سروقامتی دیگر برزمین می‌افتاد. آنها هر کس را که زنده کردند یا زنده نگه داشتند «قومی را حیات بخشیدند» درود بر آنها.
آنچه پیش روی شماست انعکاس روزگار دختران جوانی است که حالا گرد پیری بر چهره‌شان نشسته اما همچنان زندگی در آن روزهای خاک و خون‌آلود را فراموش نشدنی و به مثابه زیستن در قطعه‌ای از بهشت می‌دانند».