چه باک از شهادت که خود تولدی نوین است

ای زمان! شاهد باش و ای زمین! گواه باش، که من رفتم تا ندای حسین(ع) را جواب گویم و خون بی ارزشم را در التزام رکاب فرزند برومندش، روح الله، به درگاه احدیت هدیه بَرَم و بگویم: اگر دین محمد(ص) با خون من قوام می یابد، پس ای شمشیرهای آخته! مرا در برگیرید و بسوی دیار عاشقان سوقم دهید؛ آن جایی که فقط پرواز است و پرواز.
 اینک که این وصیتنامه را می نویسم، حالتی دیگر دارم و روحم در پرواز است.
به امام حسین(ع) می اندیشم؛ به آموزگار شهادت.
به آن که با قیامش درس آزادگی به ما داد، که بیایید مرا از این زندان برهانید، تا بسان مرغی سبکبال، آزاد و رها از تعلقات دنیوی، بسوی او پر کِشم؛ کسی که از اویم و عشقم این است که بسویش بروم.
من با شهادتم، غاصبان قدس، حرمین شریفین و عتبات عالیات و تمامی امکنه مقدسه و کاخ نشینان شرق و غرب را به زنجیر خواهم کشید؛ همان سان که مولایم حسین(ع) تمامی ظالمین را به محاکمه کشید.
 تو ای تاریخ و ای کربلای ایران!
شاهد باش که من با خونم به سالارم عرض کردم: یا ابا عبدالله! انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم الی یوم القیامه.
آری! شهادت، زینت محمد(ص) و آل او و میراث گرانبهای ما است و چه باک از شهادت، که خود تولدی نوین است.