مرکز اسناد ایثارگران منتشر کرد:
روایت شنیده‌نشده از همسر شهید هسته‌ای گیلان؛ دو روز پیش از فاجعه
در دل خانه‌ای که تنها دو روز بعد طعمه ترور دوم شد، صدای زنی شنیده می‌شود که با چشمانی پر اشک و دلی سرشار از ایمان، از امانت الهی‌اش سخن می‌گوید؛ روایت همسر شهید صدیقی صابر، یکی از شهدای برجسته حمله تروریستی رژیم صهیونیستی به آستانه اشرفیه، بار دیگر پرده از عمق مظلومیت این خانواده برمی‌دارد.
به گزارش نوید شاهد گیلان، در میان زخم‌هایی که هنوز بر پیکر شهر آستانه اشرفیه تازه است، صدای آرام و تسلیم بانویی شنیده می‌شود که تنها دو روز پیش از فاجعه خونین، از رضایت قلبی‌اش به تقدیر الهی سخن گفته بود. شهیده فاطمه صابر، همسر شهید سیدمحمد صدیقی صابر، دانشمند هسته‌ای اهل گیلان، در ویدیویی که امروز منتشر شده، می‌گوید:
«خدا را شکر که پسرم هنگام شهادت، زجر نکشید… او را خدا به من امانت داده بود، خودش هم گرفت… من راضی به رضای خدایم.»
این سخنان درست دو روز پیش از حمله موشکی به خانه‌شان ضبط شده بود؛ همان خانه‌ای که حالا دیگر وجود خارجی ندارد، اما خاطرات و مظلومیت ساکنانش، تا همیشه در دل تاریخ باقی خواهد ماند.
خانه‌ای در آستانه اشرفیه، که حالا به نماد مظلومیت و مقاومت بدل شده؛ جایی که رژیم صهیونیستی در اقدامی جنایتکارانه، با شلیک موشک، جان ۱۲ نفر از اعضای یک خانواده را گرفت. از کودک شش‌ساله تا مادر و دانشجوی پزشکی، همه در این فاجعه جان باختند و در آغوش پر مهر شهادت آرام گرفتند.
فاطمه صابر که خود نیز به شهادت رسید، تنها چند ساعت قبل از این فاجعه بزرگ، در گفت‌وگویی درون‌خانوادگی، از عمق ایمان و تسلیمش در برابر اراده خداوند سخن می‌گفت؛ سخنانی که اکنون، سندی است گویا از ایمان راسخ و روحیه مقاوم خانواده‌ای که قربانی ترور دولتی رژیم صهیونیستی شدند.
اکنون که صدای این زن به گوش جهان می‌رسد، پرسش‌ها از نهادهای بین‌المللی بیش از پیش مطرح است:
تا کی باید زنان و کودکان ایرانی، بی‌دفاع در خانه‌های خود قربانی شوند؟
تا کی باید فریاد مظلومیت در هیاهوی سیاست‌های دوگانه جهانی نادیده گرفته شود؟
شهادت خانواده صدیقی صابر نه تنها یک فاجعه انسانی، بلکه سندی دیگر از جنایت بی‌پاسخ رژیمی است که با پشت‌گرمی قدرت‌های جهانی، به کشتار ادامه می‌دهد. اما این بار، صدای ایمان، عشق و تسلیم در برابر خداوند، از ویرانه‌های خانه‌ای در آستانه اشرفیه به گوش می‌رسد و برای همیشه در تاریخ خواهد ماند.
