ساعاتی پس از آنکه سرلشگر غلامعلی رشید به همراه با سردارانی بلندقامتی همچون: باقری و سلامی و حاجی زاده در جنایت وحشیانه رژیم پلید صهیونی، شهید عاشورایی غدیر شد و به شهیدان دفاع مقدس و مقاومت جهانی اسلام پیوست، شهید شادمانی با حکم فرمانده کل قوا، فرمانده قرارگاه مرکزی خاتم الانبیاء (ص) شد. اما انگار او هم باید خیلی زود، تنها چهارروز بعد، اجر چهل و چند سال مجاهدت خود را با شهادت به دست شقی‌ترین جانیان عصر می‌گرفت و فرمانده فداکار سالهای دفاع مقدس هشت ساله، شهید جنایت صهیونیسم خبیث می‌شد و با همرزمان و همسنگران شهیدش، پروازی خونین آغاز می‌کرد.

خبر، کوتاه بود اما مثل آواری از فاجعه فرود آمد. خبر نبود؛ صاعقه بود. مگر می شد باور کرد همراه با چندتن از بلندقامت ترین قله های اقتدار نظامی و دفاعی کشور، محبوبترین‌ فرمانده بعد از حاج قاسم و طراح و معمار قدرت بازدارندگی و تهاجمی ایران و نماد اقتدار دفاع پیشگیرانه، دیگر در میان‌ ما و کنار این مردم و رهبرشان نباشد؟ مگر می شد ایران مقتدر را بدون حاجی زاده تصور کرد با آن چهره دلنشین و آن لبخند نجیب و محجوب و شیرین همیشگی اش؟ او که همین چندساعت قبل به پابوس کریمه اهل بیت (س) رفته بود و در مجلس جشن غدیر با مداحی حاج میثم مطیعی و حاج مجید بنی فاطمه، ساده و خاکی و بی ریا، بین مردم نشسته بود.... مگر می شود باور کرد؟! 

از معاونت اطلاعات و عملیات سپاه تا فرماندهی بزرگترین قرارگاه محوری جنگ، از مسئولیت‌های راهبردی در ستاد کل نیروهای مسلح، تا جایگاه فرماندهی قرارگاه مرکزی خاتم الانبیا، نام او تداعی تدبیر، هوشمندی، توان طراحی راهبردی و شجاعت رودررویی با چالش و بحران، تصمیم سازی و راهگشایی در سهمگین ترین میدان‌ها است. رشید بود و تجسم رشادت... همچون نامش

ای مردم! ای ملت غدیر، ای یاوران حیدر کرار، ای امت ذوالفقار، امروز ملائکه خدا بر قدمهایتان بوسه زدند که همه هستی و حیثیت جانیان حرامی صهیونیست را زیر پایتان له کردید و از رویش رد شدید. درود خدا بر شما که روز علی (ع) را روز خیبری دیگر کردید. سلام و تحیت همه عرشیان بر شما که آبروی نام انسان شدید و شرف شیعه مرتضی (ع)، که غدیر را جشن معراج تا بلندای شکوه خلقت کردید. نامتان چراغ چشم تاریخ باد...

برادرش حسن، ستاره تاریخ جنگ است و اسطوره آرمانی فرهنگ شهادت. و پرچمی که برادر در آن ظهر خونین بهمن ۱۳۶۱ به محمد داد، از دست، نینداخت مگر در لحظه دیدار او در بهشت با جامه خونین رزم و با آرم مقدس سپاه که علامت هویت عاشقترین و مخلصترین مدافعان حریم دین و میهن است... محمد، ۴۳ سال دیگر ماند و سرداری نامدار شد بر قله افتخارآفرینی و اقتدار. تا پاسدار حرمت خون حسن و دیگر همرزمان و همسنگرانش باشد در میدانی به وسعت مقاومت جهانی جبهه توحید...

گفته بود آرزویش پیوستن به رفیق و همرزم و همراه دیرینش حاج قاسم است. دلتنگ دیدار یار بود. در این چندسال، هرجا نامش را می شنید، چشمهایش تر می شد. نفس در هوای شهیدان می زد. سردار عزت و اقتدار بود و طراح راهبرد توسعه توان دفاعی کشور در اوج تهدیدها و شرارت‌های صهیونیسم خبیث. در آخرین سخنرانی اش گفت: ما جنگ دیده ایم. کارآزموده ایم. قدرت ساخته ایم و تا عمق سپاه دشمن را در تیررس داریم. و اینک، خونش، جوشش جریان مقا‌ومتی است به وسعت تاریخ....