شهدای بیت المقدس – شهید گنجعلی غیاثوند محمدخانی
به گزارش نوید شاهد قزوین:
خاطرات شهید گنجعلی غیاثوند محمدخانی
امیدوارم در آن دنیا، جبران کنم!
پدر شهید: «گنجعلی» عاشق جبهه و جنگ بود و از این که همه‌ی دوستانش به جبهه
رفته بودند و او نرفته بود، خیلی ناراحت بود.
حتی به مدت دو هفته مریض شد و
ما او را پیش هر دکتری می‌بردیم، می‌گفتند: «هیچ ناراحتی ندارد ... فقط
مشکل روحی!»
ناراحتی روحی «علی»، جبهه بود و این که دوست داشت هر چه زودتر به مناطق
جنگی برود.
من وقتی دیدم «علی» خیلی حالش نامساعد است، رفتم پیش فرمانده‌اش
و رضایت‌نامه‌اش را امضا کردم، تا برود.
«علی»، وقتی شنید که من رضایت داده‌ام تا به جبهه برود، بیماری‌اش را به
کلی از یاد بُرد و بالاخره هم موفق شد به جبهه اعزام شود.
او مرتب برای‌مان نامه می‌نوشت و از ما می‌خواست که با خانواده‌های شهدا هم‌دردی کنیم و آن‌ها را تنها نگذاریم.
یک روز، به اتاق «علی» رفتم. قرآنش را برداشتم و شروع به ورق زدن کردم، که
چشمم به وصیت‌نامه‌اش افتاد.
وصیت‌نامه‌اش را که خواندم، آرام و قرارم را
از دست دادم. بلافاصله شال و کلاه کردم و راهی جبهه شدم تا ببینمش.
هر کجا می‌رفتم، می‌گفتند: «همین دو ساعت پیش این جا بود!»
من برای دیدن او از «اندیمشک» به «سوسنگرد» و از آن جا به «کرخه»، «اهواز» و
«آبادان» رفتم.
صبح بود، که به فرمانداری «آبادان» رفتم تا نامه‌ای برای رفتن به مناطق جنگی و دیدن پسرم بگیرم؛ اما اجازه ندادند و گفتند: «شما آموزش ندیده‌اید و نمی‌توانید به منطقه‌ی جنگی بروید.»
من هم در «آبادان» نامه‌ای برای پسرم
نوشتم و به دوستانش دادم تا به «گنجعلی» بدهند و خودم با ناامیدی کامل به
«قزوین» برگشتم.
دو روز از برگشتنم نگذشته بود، که جنازه‌ی پسرم را به «قزوین» آوردند و
دُرست دو روز بعد هم نامه‌ی پسرم رسید، که نوشته بود: «پدر جان! من راضی به
زحمت شما نبودم که به «آبادان» برای دیدن من بیایید.
من نامه‌ی شما را
خواندم و می‌دانم که این آخرین دیدار من با خانواده‌ام می‌باشد.
بعد از
رفتن شما، من نمی‌توانم زحمتی را که برای من کشیده‌ای جبران کنم. امیدوارم
در آن دنیا جبران کنم!
منبع: بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قزوین.
