شهدای معلم – شهید علیرضا نوری

وصیت نامه شهید علیرضا نوری

یاران با شهادت رفتند، اما نگران فردا بودند!

هدف از خلقت انسان، عبادت خدا و آزمایش پى در پى او است و این آزمایش ها براى انسان نفع دارد و باعث رسیدن او به قرب الهى و جوار حق می شود.

از بدو خلقت، انسان در جبهه ی حق علیه باطل حضور داشته است و به غیر از این دو جبهه، جبهه ی سومى وجود ندارد؛ هابیل(ع) مقابل قابیل، حضرت محمد(ص) مقابل ابوجهل، ابوسفیان و ابولهب، على(ع) مقابل معاویه، حسین(ع) مقابل یزید و امام خمینى مقابل شاه و صدام و دیگر انسان هایى که در این ادوار بوده ‏اند.

همهْ آزمایش خود را -چه خوب و چه بد- داده ‏اند و هم اکنون نوبت به ما رسیده و ما باید توجه داشته باشیم که کدام جبهه حق و کدام جبهه باطل است؟

من با امام خمینى میثاق بسته‏ ام و به او وفادارم و مثل کوفیان نیستم که براى امام نامه بنویسم و بعد او را تنها بگذارم؛ نه، هرگز! هرگز! به او وفادارم؛ چون او به اسلام و قرآن وفادار است و اگر چندین بار هم مرا بکُشند و دوباره زنده کنند، باز دست از او برنخواهم داشت.

چه مى‏ شد امروز شهید مى‏ شدیم و فردا دوباره زنده مى‏ شدیم تا دوباره شهید شویم؟! آرى! همه ی یاران به سوى شهادت شتافتند، در حالى که نگران فردا بودند.

خدایا! ما با تو پیمان بسته بودیم که تا پایان راه برویم و بر پیمان خویش هم چنان استوار ماندیم.

این جانب از پدر و مادرم خیلى قدردانى مى‏ کنم از این که مرا تربیت و بزرگ کردند.

خداوند -ان شاء الله- از شما راضى باشد و شما را در فردوس بَرینْ داخل گرداند.

پدر و مادرم! از این که بدون اجازه ی شما به جبهه رفتم، خیلى معذرت مى ‏خواهم؛ چون حاجى رضا جبهه بود و حقیر احساس کردم که شما اجازه نخواهید داد؛ -ان شاء الله- مرا خواهید بخشید.

این جانب از تمام اهالى روستاى حمیدآباد -در مورد این که اگر از من ناراحتى دیدند یا اموال آن ها را خوردم- رضایت مى‏ طلبم.

منبع: بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قزوین.