مادر شهید "رضایی قزوینی‌ها" آسمانی شد
يکشنبه, ۲۸ مهر ۱۳۹۸ ساعت ۱۰:۲۱
مادر گرانقدر شهید "حبیب‌الله رضایی قزوینی‌ها" دار فانی را وداع گفت و به فرزند شهیدش پیوست.
به گزارش نوید شاهد استان قزوین، حاجیه خانم عاتقه قزوینی‌مقدم مادر گرانقدر شهید حبیب‌الله رضایی قزوینی‌ها دار فانی را وداع گفت و به فرزند شهیدش پیوست.
پیکر پاک این مادر شهید، امروز یکشنبه بیست و هشتم مهر ماه ساعت 14 از مقابل امامزاده حسین(ع) قزوین تشییع و در مزار والدین شاهد جوار گلزار مطهر شهدا، به خاک سپرده می‌شود.
گفتنی است شهید حبیب‌الله رضایی‌قزوینی‌ها، پانزدهم اردیبهشت ۱۳۴۴ در شهر قزوین به دنیا آمد، پدرش غلامحسین در و پنجره فروش بود و مادرش عاتقه نام داشت.
این شهید گرانقدر که تا پایان دوره راهنمایی درس خواند، به عنوان پاسدار وظیفه در جبهه حضور یافت و بیست و پنجم اسفند ۱۳۶۶ در حلبچه عراق بر اثر اصابت ترکش و قطع سر، شهید شد. مزار او در زادگاهش واقع است.
در بخشی از وصیت‌نامه شهید رضایی خطاب به مادر بزرگوارش آمده است: «مادر جان! اگر شهادت نصیبم شد از تو مىخواهم چون حسین(ع) -که در غم اکبر جوان و اصغر خردسالش، براى نصرت و پیروزى اسلام صبر کرد- تو هم صبر و پایدارى کن و نیز پیش خود فکر کن: آیا خون فرزندم ذرهاى از وجود آنها مىشود؟
اگر خداى متعال این لیاقت بزرگ را نصیبم کرد، هم چون ام‌البنین(س)، استوار باش و هر وقت خواستى گریه کنى به یاد ابوالفضل العباس(ع)، على‌اکبر(ع) و امام حسین(ع) گریه کن و از این مسأله به خود ببال که فرداى قیامت پیش زهرا(س) سربلند و سرفراز خواهى بود و از این که فرزندت را در راه اعتلاى خون حسین(ع) فدا کردهاى، مطمئن باش این عملت بىاجر نخواهد ماند.»
پیکر پاک این مادر شهید، امروز یکشنبه بیست و هشتم مهر ماه ساعت 14 از مقابل امامزاده حسین(ع) قزوین تشییع و در مزار والدین شاهد جوار گلزار مطهر شهدا، به خاک سپرده می‌شود.
گفتنی است شهید حبیب‌الله رضایی‌قزوینی‌ها، پانزدهم اردیبهشت ۱۳۴۴ در شهر قزوین به دنیا آمد، پدرش غلامحسین در و پنجره فروش بود و مادرش عاتقه نام داشت.
این شهید گرانقدر که تا پایان دوره راهنمایی درس خواند، به عنوان پاسدار وظیفه در جبهه حضور یافت و بیست و پنجم اسفند ۱۳۶۶ در حلبچه عراق بر اثر اصابت ترکش و قطع سر، شهید شد. مزار او در زادگاهش واقع است.
در بخشی از وصیت‌نامه شهید رضایی خطاب به مادر بزرگوارش آمده است: «مادر جان! اگر شهادت نصیبم شد از تو مىخواهم چون حسین(ع) -که در غم اکبر جوان و اصغر خردسالش، براى نصرت و پیروزى اسلام صبر کرد- تو هم صبر و پایدارى کن و نیز پیش خود فکر کن: آیا خون فرزندم ذرهاى از وجود آنها مىشود؟
اگر خداى متعال این لیاقت بزرگ را نصیبم کرد، هم چون ام‌البنین(س)، استوار باش و هر وقت خواستى گریه کنى به یاد ابوالفضل العباس(ع)، على‌اکبر(ع) و امام حسین(ع) گریه کن و از این مسأله به خود ببال که فرداى قیامت پیش زهرا(س) سربلند و سرفراز خواهى بود و از این که فرزندت را در راه اعتلاى خون حسین(ع) فدا کردهاى، مطمئن باش این عملت بىاجر نخواهد ماند.»
نظر شما
