شهید «علی تاج‌احمدی تبریزی» و هنر نقاشی و عکاسی بی‌نظیرش

وی از همان کودکی تحرک، تلاش و کنجکاوی‌اش بی‌نظیر بود و در سن 6 سالگی پدر و مادرش شناسنامه‌اش را بزرگ کردند تا با اصرار خودش او را به مدرسه بفرستند.
این شهید بزرگوار از دوران ابتدایی علاقه زیادی به نقاشی و طراحی داشت بدون آنکه معلمی به او آموزش دهد یا اینکه کسی به او کمک کند و طراح و نقاش چیره دستی شد.
ایشان همزمان با آغاز انقلاب اسلامی در تظاهرات شرکت کرد، طی اعتصابات دانش‌آموزی در دبیرستان حضور فعالی داشت و با هنرش یعنی کشیدن تصویر امام خمینی(س) در مدرسه، خیابان و کوچه، عشق خود را به این امام بزرگوار نشان می‌داد.
وی در دوران انقلاب بر پرچم سیاهی نصر من‌الله و فتح قریب نوشت و بر سر درب خانه نصب کرده بود، وقتی نیروهای ارتش به شهر حمله کردند در، پنجره و شیشه خانه را به شدت کوبیدند و پرچم را پایین کشیدند.
تاج‌احمدی تبریزی بعد از پیروزی انقلاب در حزب جمهوری به فعالیت پرداخت پس از مدتی در مقطع سوم متوسطه ترک تحصیل کرد و به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پیوست.
ایشان در سپاه با تلاش دیگر برادران نقش مهمی در برپا کردن نمایشگاه‌های سطح شهر ایفا کرد و در و دیوار شهر را از نقاشی‌ها و طراحی‌های خود پر کرد به طوریکه هنوز بسیاری از آنها باقی است.
وی بعد از مدتی به مهاباد رفت و در پاکسازی تپه‌های اطراف شهر مهاباد از لوث وجود احزاب ملحه و کافر و نجات برادران کمک بسزایی کرد. ایشان مقابل جنایات این احزاب مزدور رشادت‌های عظیمی از خود نشان داد.
تاج‌احمدی تبریزی پس از هشت ماه به قزوین مراجعت کرد، مجدد برای سه ماه به آبیک رفت و به دلیل نیاز شدیدی که به ایشان در طراحی سپاه قزوین احساس شد دوباره به قزوین آمد.
ایشان در این مدت عکس شهدای جنگ و نیز طرح‌هایی در رابطه با انقلاب کشید که مورد توجه همگان قرار گرفت به خصوص عکس بزرگی از امام را بر تابلویی به مدت 15 روز نقاشی کرد که هیچ فرقی بین عکس نقاشی شده و پوستر وجود نداشت.
تاج‌احمدی تبریزی سپس برای کمک به جبهه انقلاب به تیپ الهادی(ع) در جنوب کشور رفت، در آنجا مشغول کار شد و کارهایش مورد توجه دیگران قرار گرفت.
وی بعد از انحلال تیپ الهادی(ع) به تبلیغات لشگر علی ابن ابیطالب(ع) وارد شد و کارهای خود را ادامه داد، بعد از ماه‌ها تلاش به قزوین بازگشت و برای تهیه عکس و اسلاید دوباره راهی جبهه‌های حق علیه باطل شد.
ایشان آخرین شب خود را با دعای کمیل و نماز شب گذراند و در صبح جمعه بیست و سوم اردیبهشت ۱۳۶۲ در پاسگاه زید عراق به هنگام عکاسی از صحنه‌های جنگ به وسیله ترکش‌های خمپاره مزدوران بعثی با فریاد الله‌اکبر و یا مهدی به دیدار معشوق خود شتافت و چه عاشقانه شهادت را در آغوش کشید.  
منبع: بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قزوین