زندگى اصیل و شرافتمندانه باعث سعادت انسان است
به گزارش نوید شاهد استان قزوین، شهید «گنج‌علی غیاثوندمحمدخانی»، دوم مهرماه سال ۱۳۴۳، در شهر تهران به دنیا آمد، پدرش شیرعلی، کارگری می‌کرد و مادرش زرین‌تاج نام داشت و دانش‌آموز دوم متوسطه بود. این شهید بزرگوار از سوی بسیج در جبهه حضور یافت، هشتم اردیبهشت سال ۱۳۶۱، در دارخوین بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد و مزار مطهرش در گلزار شهدای شهر قزوین واقع است.
متن وصیت‌نامه شهید گنج‌علی غیاثوندمحمدخانی:
تردیدى نیست که در قاموس وجدان انسانى، زندگى اصیل و شرافتمندانه باعث سعادت انسان است. زندگى حتی اگر با شرافت توأم باشد اما سعادت انسان را در بر نداشته باشد، زندگى نیست؛ بلکه مرگى است بس تلخ‌تر و ناگوارتر از مرگ طبیعى و انسانى که براى شرافت و سعادت خود ارزش قائل است، باید همان طور که به طور طبیعى از مرگ مىگریزد، از زندگى پَست و خالى از شرافت نیز بگریزد و دور گردد. انسان در هر محیطى که زندگى مىکند و هر روشى را در زندگى خود در پیش می‌گیرد، با نهاد و فطرت خدادادى خود مى‌فهمد که مرگ در راه آنچه آن را تقدیس مىکند، خود سعادت است.
این مسأله در منطق دین از هر منطق دیگرى روشن‌تر و به همان اندازه از پندار خرافه دورتر است؛ زیرا کسى که به دستور دین از جامعه دینى خود دفاع می‌کند و در این راه جان می‌سپارد، می‌داند که با این کار محرومیتى را بر خود تحمیل نکرده است؛ بلکه با فداکردن جان شیرین خود در راه خدا، زندگى شیرین‌تر، گرانبهاتر و جاودانى را به دست آورده است و به راستى که سعادت وى قابل زوال نیست.
همانطور که خداوند متعال در کلام الله خود می‌فرماید: «ولا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون» یعنى: گمان نبرید کسانى که در راه خدا کُشته شدهاند، مردهاند؛ بلکه زنده‌اند و در مقام قرب پروردگار از نعمت‌هاى او برخوردار هستند و روزى مى‌خورند ولى در روشهاى غیر دینى، زندگى انسان را به همین زندگى چند روزه و گذرا محدود و منحصر می‌دانند و هرگز اعتقادى به زندگى پس از مرگ و سعادت و نیک‌بختى در جهان آخرت وجود ندارد.
در قرآن مجید تقدیسى که درباره شهادت و کشته شدن در راه خدا دیده می‌شود، درباره هیچ عمل اجتماعى دیگری نمی‌توان سراغ گرفت. همچنین پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند: «بالاتر از هر نیکوکارى، کار نیکوى دیگرى هست تا برسد به شهادت که بالاتر از آن نیکوکارى وجود ندارد؟» مسلمانان صدر اسلام نیز از پیامبر اکرم (ص) براى خود درخواست استغفار مى کردند و در اثر دعاى آن حضرت به درجه رفیع شهادت نایل می‌شدند و ایشان هیچگاه براى کسانى که با شهادت از دنیا مىرفتند، گریه نمىکردند؛ چرا که مى‌دانستند شهیدان زنده‌اند و هرگز نمى‌میرند.
