نادعلی هاشمی

تابستان سال 79 به اتفاق خانواده به مشهد مقدس رفتيم. پدر هر وقت كه فرصتي دست مي داد و يا هر وقت از معالجه ي در بيمارستان هاي آلمان بر مي گشت، خيلي زود ترتيب مسافرتي را مي داد.

28 اردي بهشت ماه سال 83 بود كه براي آخرين بار حاجي را تا تهران هم راهي مي كردم. قرار بود كه نادعلي را بعد از يك سري معاينات و آزمايش ها براي چندمين بار به آلمان اعزام كنند.

از خواب كه بيدار شدم، عرق سردي پيشاني ام را خيس كرده بود. باور نكردني بود. نادعلي را ديده بودم كه بدنش سياه شده بود و از كبودي قابل شناسايي نبود.

روز نهم فروردين ماه سال 1348، در روستاي دزّك، كودكي چشم به جهان گشود كه نامش را «نادعلي» گذاشتند. پدر اين كودك، يعني حسن علي، عاشق علي بود و همين عشق، او را واداشت كه نام فرزندش را از دعايي تسميه كند كه به آن عشق مي ورزيد.

بعد از آلوده شدن منطقه به مواد شيميايي، نادعلي هم كه خيلي حالش وخيم شده بود، بي هوش مي شود و آثار زندگي از جسمش رخت بر مي بندد. نادعلي را همراه با اجساد ديگر شهدا به بيمارستان فيروز آبادي تهران مي برند و پرستاران، به تفكيك اجساد شهدا از مجروحان مشغول مي شوند. پيكر بي جان نادعلي را همراه اجساد شهدا به سردخانه مي برند و آن جا قرار مي دهند.