ناگفته‌هایی از ابعاد علمی و شخصیتی ابوشهید "ابراهیمی"
به گزارش نوید شاهد استان قزوین، همزمان با روزهای سوگواری عاشورای حسینی و در زمانه‌ای که با فراگیر شدن امواج پیاپی مرگ کرونایی به قول زنده‌یاد سیدحسن حسینی، حیثیت مرگ به بازی گرفته شده و مردم کشورمان شاهد کشتار خاموش و گسترده عزیزان‌شان هستند، خبر درگذشت یکی از چکاد‌های دانش، معرفت و سیّادت سرزمین قزوین، تلخ‌کامی‌های این روزگار را مضاعف کرد.
استاد دانشور راستین، محقق سخت‌کوش و استوار، محدث محقّق و گوهرشناس، مفسّر قرآن و نهج‌البلاغه، رجالی صاحب‌نظر و قزوین‌پژوه نامدار، حجت‌الاسلام والمسلمین حاج سیدموسی ابراهیمی پدر شهید سید مهدی ابراهیمی و مدیر سابق حوزه‌های علمیه استان قزوین از تنگنای تن گذشت و روح پاک را به سوی ملکوت رضوان الهی به پرواز آورد.
جانباز محمدعلی حضرتی شاعر، نویسنده، پژوهشگر و مدیرکل سابق میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری استان قزوین در گفتگو با خبرنگار نوید شاهد استان قزوین که افزون بر ۴۰ سال محضر چنین فرزانه یگانه‌ای را درک کرده به تشریح ابعاد علمی و شخصیتی حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید موسی ابراهیمی پرداخت و میگوید: موسی ابراهیمی فرزند مرحوم سید قدیرزاده در سال ۱۳۲۴ - روستای کماجین از آبادی‌های بلوک قاقازان قزوین به دنیا آمد که پس از طی مقدمات علوم دینی در نزد روحانیان منطقه، سال ۱۳۴۵ به مدرسۀ کهن سردارین قزوین وارد شد و شروع به آموختن تحصیلات رسمی حوزوی کرد.
وی ادامه می‌دهد: درک محضر درس فقه و اصول، تفسیر و حکمت حضرات آیات: حاج سیدحسن موسوی شالی، حاج شیخ هادی باریک‌بین، حاج شیخ هادی سلیمانی، حاج شیخ محمود شریعت مهدوی، حاج سیدعباس ابوترابی و حاج شیخ حسین اویسی که با شوق و استعداد ممتاز تحصیلی همراه بود وی را به تکمیل مدارج علمی و گذراندن دور خارج فقه آیت‌الله حاج شیخ‌محمد مظفری رهنمون کرد و همزمان از دروس خارج غیر حضوری حضرات آیات جوادی آملی و حسینعلی منتظری نیز بهره‌ها برد.
این جانباز بزرگوار اضافه می‌کند: این پشتوانه غنی علمی و توشه‌گیری از خرمن فضل و دانش برجستگان نامدار حوزه‌های قزوین و قم که با روح جستجوگر و پژوهنده حقیقت‌جوی او عجین شده بود در پرورش شخصیت والای فرهنگی و دینی وی بسیار موثر افتاد و او را به عالمی عامل، اندیشمند، نوجو و نوآور تبدیل کرد که همواره در پی گشودن راه‌های تازه برای درک و فهم دینی و در میان گذاشتن آن با جوانان بود.
تواضع و فروتنی کم‌نظیر
حضرتی با اشاره به دیگر ویژگی اخلاقی پدر شهید ابراهیمی بیان می‌کند: سید موسی ابراهیمی در سلوک فردی و اخلاقی نیز از خود حساب کشیده و با ریاضات شرعی در کسب فضائل نفسانی و تهذیب و تزکیه عملی کوشیده بود و صفای نفس، تقوا و سادگی و بی‌آلایشی در او جلوه‌گری می‌کرد.
وی ادامه می‌دهد: افتاده و به دور از هرگونه عُجب، تکبّر و خودپسندی بود. زمانی که استادی شناخته شده بود به من نوجوان تازه رسیده «هدایه» را به درس می‌گفت و آن را عار نمی‌دانست این در حالی بود که مدرّس عالی سطح بود و طلاب فراوانی از دانش و فضل او بهره می‌بردند.
این پژوهشگر قزوینی اظهار می‌کند: حتی گاهی اوقات جویای سند یا لطیفه‌ای حکمی و ادبی از دریای گوهر ادب فارسی از بنده گمشده در ساحل پهناور آن محیط بی‌کرانه می‌شد یا در خصوص رجال قزوین پرس وجو می‌کرد. این ویژگی را تا پایان عمر پربار و سعادتمندش داشت و در کنار صد‌ها فضیلت علمی و پژوهشی به گوهر فروتنی و افتادگی آراسته بود.
شوخ‌طبعی و خوش‌محضری
حضرتی به ابعاد شخصیت دیگر پدر شهید ابراهیمی اشاره می‌کند و میگوید: استاد ابراهیمی دارای طبعی خوش و سرشار از ابتهاج، نکته‌سنجی، بذله‌گویی، حاضرجوابی، شیرین‌کاری، و در عین حال رعایت ادب و احترام حاضران بود. حافظه‌ای قوی داشتند و می‌توانستند برای هر موضوعی سخنی نغز و بجا و بهنگام بگویند و محضر مخاطبان را خوش کنند.
این شاعر بزرگوار ادامه می‌دهد: این ویژگی معمولا در بین علمای وزّین و موقّر کمتر مشاهده میشود، ولی روش مجالس مرحوم ابراهیمی چنین بود. ایشان به ورزش هم علاقمند بودند. به خاطر دارم سال ۱۳۵۸ در مدرسه شیخ‌الاسلام همراه با ما (شهید صادق انبارلویی، شهیدهادی انصاری، اخوان دهباشی، حاج امیر عبادی، روزبه، حاج‌حسین شفیعی‌ها، دکتر صفاری‌زاده و ...) والیبال بازی می‌کردند. این کارشان ابتدا باعث اعتراض یکی از مدرسان وقت مدرسه شده بود، ولی وقتی نشاط سایر طلاب و همراهی آنان با انجام ورزش در فضای مدرسه برای مرحوم آیت‌الله باریک‌بین مسلّم شد به حمایت از ایشان پرداختند.
مهمان‌نوازی و بخشندگی
وی با اشاره به شخصیت مهمان‌نوازی و بخشندگی حجت‌الاسلام‌والمسلمین ابراهیمی میگوید: ایشان طبعی بسیار سخاوتمند و بخشنده داشت. میزبانی بسیاری از جلسات سالیان نهج‌البلاغه بر عهده ایشان بود و همسر صبور و بزرگوارشان برای پذیرایی از شاگردان استاد به زحمت می‌افتادند.
این جانباز بزرگوار خاطرنشان می‌کند: من به اتفاق خواهرم معمولا برای عرضه و ارائه درس گذشته به ایشان قدری زودتر از دوستان مشرّف می‌شدم و به محض دقّ‌الباب، فرزند صالح و دانشورشان که نوجوانی بیش نبودند را صدا می‌کردند و با لهجه شیرین ترکی می‌فرمودند: «مصطفی! قوناخ ده»! در طول چهار دهه بارها، به مناسبت و در بسیاری از مواقع هم بدون مناسبتی، سفره می‌گستردند و دوستان را به شام و یا ناهار دعوت می‌کردند.
حضرتی ادامه می‌دهد: حتی در زمانی که عارضه سکته مغزی بر ایشان حادث شد و قدرت حرکت و تکّلمشان بسیار آسیب دید، خواسته گروهی از اهل فرهنگ قزوین را که می‌خواستند متون حکمی را در جمع دوستانهی خود بخوانند با رویی گشاده در منزلشان پذیرا شدند و عصر‌های پنجشنبه محفل حکمت‌خوانی در کتابخانه باشکوه‌شان تشکیل می‌شد و آن نشست‌ها که با یادآوری آیه، حدیث، شعر و حکایتی از استاد همراه می‌شد به جز زمانی که نیازمند درمان و استراحتِ ناگزیر بودند رنگِ تعطیلی به خود ندید. شگفت آنکه در این دوران بسیار دشوار هم از اطعام و پذیرایی دوستان دست نکشیدند.
خدمات اجتماعی و فرهنگی
وی به ارائه خدمات اجتماعی و فرهنگی حجت‌الاسلام ابراهیمی اشاره می‌کند و میگوید: ایشان از سال ۱۳۴۸ که رسماً به لباس روحانیت درآمد به عنوان امام جماعت در مساجد قزوین از جمله: سبزه مسجد، حاج‌ابراهیم، ملاّباشی و شیخ‌الاسلام و از سال ۱۳۶۷ در مسجد نوبنیاد محمد رسول الله (ص) به ارائه خدمات مذهبی به مردم پرداخت و ارتباطی وثیق و تنگاتنگ با گروه‌های مختلف اجتماعی برقرار کرد.
مدیرکل سابق میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری استان قزوین اضافه می‌کند: دامنه محبوبیت ایشان که به واسطه رعایت تقوا، مردم‌داری و حسن سلوک با همسایگان روز به روز گسترش می‌یافت نشان‌دهنده شیوه زندگی بی‌آلایش او و یک‌رنگی با مردم بود.
حضرتی خاطرنشان می‌کند: به یاد دارم در بزرگترین پس‌لرزه زلزله خرداد ۶۹ هنگام اقامه نماز ظهر، به خاطر خالی بودن زیرزمین و ارتفاع دیواره‌ها، کف و ستون‌ها و سقف مسجد محمد رسول‌الله (ص) به شدّت می‌لرزید به گونه‌ای که عده‌ای از نمازگزاران نمازشان را شکستند و مسجد را ترک گفتند، ولی استاد ابراهیمی با آرامش و اطمینان قلبی کم‌نظیری نمازشان را به پایان بردند و درس دیگری از صبر، توکل و ایمان به دیگران دادند.
️مدیریت حوزه علمیه قزوین
این پژوهشگر قزوینی با اشاره به دیگر خدمات استاد ابراهیمی بیان می‌کند: ایشان با تجربه‌ای گران‌سنگ از آموزش در نهاد‌های حوزوی و انقلابی، مدیریت حوزه علمیه قزوین را عهده‌دار شدند و شکوفاترین دوره حوزه قزوین را بنیاد نهادند.
وی ادامه می‌دهد: ایشان با دعوت از اصحاب مؤمن و دانشور دانشگاهی همچون دکتر سیدمحمد حکاک و دکتر علیپور و سپردن کرسی دروس رسمی حوزه به آنان، مایه تحوّل کیفی ارزنده‌ای را فراهم آوردند و راه تازه‌ای را به سوی ارتباط مفید و سازنده دو نهاد کهن آموزشی گشودند. برپایی همایش‌های علمی و فرهنگی و انتشار کتب ارزشمند از خدمات دیگر استاد ابراهیمی در دوران مدیریت حوزه علمیه بود.
