پلاک و کفشی که آوردند!

بهجت مغازه مادر شهید محمدرضا قاقازانی:
علی پس از شهادت محمد می‌گفت: من با خیال راحت به جبهه می‌روم چون مطمئن شدم که شما صبر می‌کنید. من عادت داشتم هر بار که آنها به جبهه می‌رفتند از زیر قرآن ردشان کنم.
هیچ وقت گریه نمی‌کردم، ولی نمی‌دانم آخرین باری که علی به جبهه می‌رفت چرا اینقدر حال عجیبی داشتم، ناخودآگاه اشک می‌ریختم، انگار می‌دانستم که او دیگر بر نمی‌گردد.
وقت خداحافظی پدرش به او گفت: صبر کن نگاهت کنم. علی گفت: پدر بیست و چهار سال است نگاهم می‌کنی سیر نشدی؟ که پدرش چیزی نگفت و به نگاهش ادامه داد.
علی با آرامش از زیر قرآن رد شد، دنبالش آب ریختم و تا رسیدنش به سر کوچه نگاهش کردم. او رفت و دل مرا هم با خودش برد. طولی نکشید که یکی از دوستانش خبر شهادت علی را آورد، ولی پیکرش یازده سال مفقود بود.
با اینکه یقین داشتم شهید شده ولی همیشه به یک شاید فکر می‌کردم، در را که می‌زدند، می‌گفتم: علی آمد، نامه می‌آوردند، می‌گفتم: بی شک نامه علی است، تا اینکه بعد از یازده سال چیزی را آوردند که اصلا انتظارش را نداشتم. پلاک و کفشش!