نگین انگشتری!

راضیه کرمی، همسر شهید قربانعلی حدادی:
 سال ۷۵، توسط بنیاد شهید انقلاب اسلامی قزوین، به اتفاق همسران شهدا به مشهد رفتیم. در مشهد برای خودم یک انگشتری نقره با نگین‌های فیروزه‌ای خریدم و همیشه آن را هنگام نماز و دعا به یاد قربانعلی همسر شهیدم به انگشتم می‌انداختم.
چند سالی گذشت. شبی همسرم را در خواب دیدم. به من گفت: دلم برای شما و دخترم خیلی تنگ شده است. در پاسخش گفتم: من چه کاری می‌توانم برایت انجام دهم. گفت: یک هدیه و یادگاری بده که پیشم باشد. از خواب بیدار شدم. از طرفی خوشحال بودم که همسرم را در خواب دیدم و از طرفی هم ناراحت، که ای کاش این انگشتری را به او می‌دادم.
از آن روز به بعد، شب‌ها پس از اقامه‌ی نماز و دعا و خواندن زیارت عاشورا، انگشتری را از دستم در آورده و هنگام خواب، پشت قاب عکس همسرم می‌گذاشتم.
یک روز صبح از خواب بیدار شدم و دیدم انگشتری نیست! روزها ناراحت و نگران بودم، چون هر وقت جای خالی انگشتری را می‌دیدم، یاد حرف‌های همسرم می‌افتادم و حسابی دل‌گیر می‌شدم.
شبی با ناراحتی خوابیدم. در عالم رؤیا مجدد همسرم را دیدم. او وقتی مرا در آن حال و هوا دید، گفت: چرا این‌قدر ناراحتی؟ گفتم: چند روزی است که انگشتری‌ام را گم کرده‌ام. همسرم با لبخندی که بر لب داشت، گفت: انگشتر‌ی‌ات پیش من است و من هم یکی از نگین‌های فیروزه‌ای آن را عوض کرده و به جای آن یک نگین سبز خوشگل انداخته‌ام، تا از طرف من به یادگار داشته باشی.
باورم نمی‌شد!. از خواب بیدار شدم و برخاستم و به سراغ قاب عکس رفتم. با بهت و حیرت دیدم که انگشتری با همان نشانه‌هایی که همسر شهیدم داده بود در جای خودش قرار دارد. هنوز هم که هست از آن انگشتری یادگاری، با جانم محافظت می‌کنم.
منبع: بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قزوین