خاطرات/ هیچ راه فراری جز لبه پرتگاه رودخانه نداشتیم!
پنجشنبه, ۰۳ مهر ۱۳۹۹ ساعت ۰۸:۱۱
نوید شاهد-«در درگیری با گروهک‌ها به ناچار باید عقب‌نشینی می‌کردیم. ما 4 نفر بودیم که یکی از ما پایش تیر خورده بود. به زحمت قدری جلوتر رفتیم و نهایتا به جایی رسیدیم که هیچ راه فراری جز لبه پرتگاه رودخانه نداشتیم، هوا تاریک و گروهک‌ها وارد روستا شده بودند ...» ادامه این خاطره از رزمنده دفاع مقدس "نصرالله اسکندری" را در پایگاه اطلاع‌رسانی نوید شاهد استان قزوین بخوانید.
به گزارش نوید
شاهد استان قزوین، نصرالله اسکندری از رزمندگان دفاع مقدس روایت می‌کند: یک روز بعدازظهر زمستان سال 1361 از سربالایی با تجهیزات کامل عبور می‌کردیم که وسط کوچه 3 نفر از منزلی بیرون آمدند و شروع به تیراندازی کردند.
ما پشت سر آنها بودیم و در جلوی آنها؛ بالای کوچه چهار نفر از خواهران بسیجی به طرف سپاه می‌آمدند. ضد انقلاب یکی از آنها را زخمی کرد. ما هم بی‌جواب نگذاشتیم و با تیر یکی از آنها کشته شد.
یک نفر را به طرف سپاه فرستادیم تا کمک بیاورد و ما خواهران را به اجبار داخل یکی از منازل نزدیک بردیم و نگهبانی دادیم. بلافاصله نیروی کمکی آمد و ما را نجات داد. با نیروهای کمکی رفتیم و درب آن منزل گروهک را زدیم.
خون زیادی در کوچه و جلوی درب بر زمین ریخته بود. درب را خانمی باز کرد. گفتیم بگو بیرون بیایند. گفت: کسی اینجا نیست گفتیم: پس این همه خون چیست جلوی در خانه شما؟ اظهار داشت: گوسفند کشته‌ایم باور ندارید بیایید داخل.
چون داخل چند نفر مسلح بودند مسئول ما اجازه ورود نداد و برگشتیم. در اسفند ماه همان سال بنده به گردان ضربت جندالله سپاه سقز منتقل شدم. بعدازظهر روز سوم برف خیلی زیادی باریده بود. 2 گروهان جهت عملیات پاک‌سازی به یکی از روستاهای جنوب شرقی سقز عازم شدیم. ما را سوار تویوتا نمودند.
بعد از چند کیلومتر به علت برف زیاد توان حرکت از ماشین‌ها گرفته شد. ناچار با چند دستگاه تراکتور ما را سوار تریلر آنها نمودند و به محل درگیری رسیدیم. ابتدا ما آنها را از روستا بیرون و به ارتفاعات عقب بردیم. نزدیک غروب در یک هوای خیلی سرد جنگ برعکس شد و آنها ما را به داخل کوچه‌های روستا کشاندند. ما منطقه را بلد نبودیم.
جنوب روستا به رودخانه‌ای پرآب و یخ‌بندان متصل می‌شد که ارتفاعش تا کف رودخانه به 6 الی 7 متر می‌رسید. فرمانده گفت: طوری عقب‌نشینی کنید که کسی جا نماند. قرار شد هر کس خودش را به پایگاه برساند.
بچه‌ها چند تا چند تا از هم جدا شدند. ما 4 نفر بودیم که یکی از ما پایش تیر خورده بود. قدری جلوتر رفتیم و نهایتا به جایی رسیدیم که هیچ راه فراری نداشتیم جز لبه پرتگاه رودخانه. هوا تاریک و گروهک‌ها وارد روستا شده بودند. ما ناچار به درخت‌ها و بوته‌های پرتگاه خودمان را آویزان کردیم. نیمی از بدن من و یکی از دوستانم داخل آب رودخانه رفت؛ ولی در آن وضعیت احساس سرما نمی‌کردیم و آن برادر مجروح نتوانست پایین‌تر بیاید و جا ماند.
دو نفر از گروهک‌ها آمدند بالای سر ما و به ایشان شلیک کردند و آن عزیز داخل آب رودخانه یخ زده پرتاب شد. بر اثر تیراندازی یکی دیگر از همرزمان نیز داخل آب افتاد. دشمن بعد از چند دقیقه رفت و ما بعد از حدود 2 ساعت با سختی تمام خودمان را بالا کشیدیم.
لبه پرتگاه به یک کوچه متصل بود و بعد طویله‌های گاو و گوسفند قرار داشتند. کف کوچه با پهن حیوانات پوشیده شده و برف رویش نشسته بود. آن شب خیلی بر ما سخت گذشت ناچار با دست و سر نیزه پهن‌ها را کنار زدیم و خودمان را تا قبل از روشنایی در زیر پهن مخفی کردیم.
با روشن شدن هوا خودمان را به پایگاه رساندیم و بعد از طلوع آفتاب دوستان آن دو شهید را از داخل رودخانه یخ‌زده بیرون آوردند، روحشان شاد.
منبع: کتاب سوم خاکریز(گزیده خاطرات دفاع مقدس استان قزوین)
نظر شما
