امام امت را تنها مگذارید

وصیت نامه شهید امیرعلی علمشاهی

 در این عصری که زیست می کنم، حجت آشکاری چون خمینی نیست.
همانی که خودش گفت من طلبه ای بیش نیستم؛ ولی حداقل برای ۳۶ میلیون جمعیت ایران روشن شد که ایشان حجت آشکار خدا برای هدایت است.
خدایا! ما بندگان ضعیف اگر بخواهیم نعمت های تو را به حساب آوریم و شمارش کنیم و از برای هر یک از نعمت های تو حمد و سپاس بجا آوریم، علاوه بر اینکه نمی توانیم این کار را انجام دهیم، اگر سراسر عُمرمان حمد و سپاس تو را بجا آوریم و دیگر هیچ کاری نکنیم، نخواهیم توانست حتی به عنوان قطره ای در مقابل دریا، حق سپاس تو را ادا کرده باشیم.
هرگز نخواهیم توانست! خدایا! با چه رویی به لقای تو بپیوندم، در حالی که عُمرم را به غفلت و سرپیچی از وظایفی که بر عهده من بوده و داشتم ، سپری کردم.
 پروردگارا! مرا تا موقعی که نمرده و به دنیای اخروی نرفته ام، بیامرز و ببخش و امام زمان(عج) را از ما خشنود و راضی بگردان.
 این بنده ی حقیر و گنهکار، مدتی است برای خدا در جبهه ها -تا اندازه ای که توان دارم- مشغول هستم و اگر خدا خواست که من به لقایش بپیوندم (که -ان شاء الله- می پیوندم!) چند کلامی برای ملت شهیدپرور ایران و به خصوص آوج -که هنوز عده ای از آنها در خواب غفلت و خواب خرگوشی هستند و بیدار نشده اند- می نویسم.
ای مردم شهیدپرور آوج! از شما تقاضا دارم که خون فرزندانتان را نگذارید پایمال شود؛ چون اگر -خدای ناخواسته- این خونها پایمال شود، بلایی را که یزید و اطرافیانش بر سر زینب(س) و طفل های کوچک آوردند، بر سر این ملت مسلمان هم می آورند؛ پس برای اینکه هم تلافی کنید و هم خون عزیزانتان پایمال نشود و هم کربلا را آزاد سازید، باید دنباله رو این عزیزان باشید.
 ای ملت شهیدپرور! برای اینکه ما بتوانیم دنباله رو باشیم، باید جنگ کنیم.
همگی شما میدانید که جنگ فرماندهی می خواهد؛ پس ما باید این عالی مقام، امام خمینی را -که فرمانده ی کل قوا می باشد- فرمانبرداری کنیم تا بتوانیم به هدف خودمان -که آن هم لقاء الله است- برسیم.
 ای پیرمردان و ای جوانان! از شما تقاضامندم رهبر عزیزمان را تنها و جبهه ها را خالی مگذارید؛ -خدای ناخواسته- روزی نشود که امام را هم مثل حسین(ع) تنها گذاشته و خود پا به فرار بگذاریم!
 ای پدر و ای مادر! من به شما توصیه می کنم امام را پیروی کنید و همیشه او را دعا کنید؛ چون ما بدون فرمانروا به جایی نخواهیم رسید و خواهشمندم، اگر من به آرزوی خود رسیدم -که آن هم شهادت در راه خدا می باشد- هیچگونه نگران نباشید و شادی کنید و از خدا بخواهید که از شما قبول کند.
ای عزیزان! تقاضا دارم در این مدت که زحمات زیادی را تحمل کردید، حق خودتان را برای رضای خدا، گذشت کنید تا من شاد شوم.