منتظرم که با او، به کربلا برویم

هنوز دانش‌آموز دبیرستان بود که درسش را رها کرد و به جبهه‌ها رفت اما از ترس اینکه ما به او اصرار نکنیم که درس بخوان و به جبهه نرو، کمتر به مرخصی می‌آمد.
آخرین باری که برای مرخصی آمد لباس‌های بسیجی تنش بود، آنها را در آورد و گفت: اینها را بشویید من می‌روم مسجد کار دارم. بعدها فهمیدم که رفته بود وصیت‌نامه‌اش را بنویسد و در راه مسجد هم از دوستان و همسایه‌ها خداحافظی کرده بود.
وقتی از مسجد برگشت، لباس‌هایش را برداشت که بپوشد، گفتم: مادر سرما می‌خوری صبر کن لباس‌هایت خشک شود و بعدا برو. گفت دیر می‌شود.
من هم ساکش را بستم و بدون اینکه ناهار بخورد راه افتاد. انگار خیلی عجله داشت. می‌خواستم بروم تا سپاه بدرقه‌اش کنم اما قسم داد که نروم.
گفت: مادر نیا، تو آنجا گریه می‌کنی و ناراحت می‌شوی، من می‌روم و قول می‌دهم که برگشتم با هم کربلا برویم.
چند روز بعد بود که خبر شهادتش را آوردند و من هنوز منتظر روزی هستم که با علیرضا به کربلا برویم.
منبع: بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قزوین