اشک شوق یا جدایی!

ام‌البنین قنبری فرزند شهید عشقعلی قنبری:
وقتی بابا شهید شد، من خیلی کوچک بودم و خاطره‌ای از پدر به یاد ندارم، اما مادرم می‌گفت: پدرم همیشه، با خدا و به فکر فقرا بود و نمازش را سر وقت می‌خواند، روزه می‌گرفت، صدقه می داد و با مردم مهربان بود.
 پدرم چند مرتبه به جبهه رفته بود، اما مادر می‌گوید: آخرین باری که پدر می‌خواست به جبهه اعزام شود، انگار می‌دانست که قرار است از ما جدا شود، به همین دلیل، شب قبل از اعزام به خانه می‌آید و با چشمانی پر از اشک من و برادرم را در خواب می‌بوسد.
 مادر می گوید: صبح روز اعزام  پدر حال و هوای خاص و عجیبی داشت، هر قدم که به جلو بر می‌داشت، چند قدم به عقب برگشته و ما را می‌بوسید و می‌بویید. اشک از چشمانش جاری می‌شد، به طوری که مادر می‌گوید: نمی‌دانستم این اشک، اشک شوق بود یا اشک جدایی.
مادر می‌گوید: پدر در آخرین سفرش از مادر و مادر بزرگ خواسته بود تا از ما مراقبت کنند و با تربیت صحیح افراد مفیدی تحویل جامعه دهند. من چند بینی هم در مورد پدری که همیشه یادش در قلبم و فکرش در ذهنم باقی است می‌نویسم.
تو رفتی و گذشتی مثل باران و من دستی تکان دادم برایت تو رفتی باز هم مثل همیشه من و یاد تو، با هم گریه کردیم تو ناچاری برای رفتن و من همیشه تشنه شهد صدایت اگر می‌ماندی و تنها نبودم عروس آرزو خوشبخت می‌شد و فکرش را بکن چه لذتی داشت شکفتن روی باغ شانه‌هایت.
منبع: کتاب خوشه سرخ(آشنایی با شهدای جهاد کشاورزی استان قزوین)