وصیت نامه شهدای کرمانشاهی

شهید «خداداد کماسی»، بسیجی بی‌ادعای روستای مارنگاز، در وصیت‌نامه‌اش نوشت: «آرزو دارم تشنه‌لب، جگرسوخته و گلوبریده، چون حسین (ع) بمیرم.» او از دل جبهه، با زبانی ساده اما ایمانی عمیق، راهی را برگزید که پایانش شهادت و آغازش عشق به کربلا بود و سرانجام، در ۲۹ مرداد ۱۳۶۲، بر اثر گلوله دشمنان دین در سنقر به آرزوی حسینی‌اش رسید.

شهید «فرامرز (حمزه) جهان بیگی» در وصیت نامه اش می گوید: پاسدار انقلاب اسلامی باشید از امام حمایت کنید. جلوی دشمنانتان را بگیرید. با حرف زدنتان با عملتان و با جانتان، همان گونه که من و امثال من جان خود را برای این کار از دست دادیم. نمازتان را با جدیت تمام بخوانید و سعی کنید نماز اول وقت بخوانید و در جماعت شرکت کنید، در نماز جمعه، نماز جماعت و دعاها شرکت کنید.

ای مردم عزیز! بدانید که حق کدام و باطل کدام است و همیشه و در همه جا یار و یاور امام عزیزمان باشید و سنگرها را در هر جا که هستید خالی نگذارید.

شهید «محمدرضا ارجمند نیا» در بخشی از وصیت نامه به یادگار مانده‌اش نوشته است: برادرانم! شما دست هر مظلوم را بگیرید از قدرتتان او را قادر کنید و با همۀ قدرت بر فرق هر ظالم و ستمگر و هوی پرست از درون و برون بکوبید و هر مسجد ضراری را بر سر بانیانش خراب کنید.

شهید «شهاب ارکوازی» در بخشی از وصیت نامه خود نوشته است: ای خونخواران جهان بدانید‌ که شما نمی‌توانید دین اسلام را به همین آسانی از بین ببرید. اینک من قلب خود را برای سر نیزهای شما آماده کرده‌ام اما زیر بار ظلم و ستم شما نمی‌روم.