دنیا برایش تنگ شده بود!

علی اصغر استعداد و هوش عجیبی در فراگیری درسهایش داشت و همیشه شاگرد اول کلاس بود، وقتی از مدرسه می‌آمد بدون اینکه استراحت کرده و یا غذا بخورد به درس و مشق‌هایش می‌رسید.
ایشان یک عمر مفید، پربار و بدون اتلاف وقت داشت و از وقت‌ها به نحو احسن استفاده می‌کرد تا اینکه دیپلم ریاضی گرفت و بلافاصله هم در رشته ریاضی و آمار دانشگاه تهران قبول شد.
او با چند تن از دانشجویان قمی در تهران منزلی کرایه کرد و مشغول ادامه تحصیل شد و علی رغم وجود زمینه‌های فساد و بی‌بندباری در تهران، با اراده و زمینه دینی و مذهبی‌اش، کمترین تأثیر از محیط نگرفت و بعد از چهار سال تحصیل به عنوان اولین لیسانس این رشته در قزوین، مدرک خود را دریافت کرد.
 او در سن ۲۰ سالگی گاهی در نماز، آنقدر به درگاه خداوند متعال گریه و زاری می‌کرد که مو بر تن من سیخ می‌شد و با خود می‌گفتم: خدایا! یک جوان در چنین سن و سال، مگر چه گناهی باید مرتکب شده باشد که این چنین به تضرع بنشیند، نمی‌دانم، شاید هم دنیا برایش تنگ شده و به دنبال دنیای بزرگتری بود.