درد و دل با عکس امام!

پسرم، اکبر، امام را خیلی دوست داشت، عکس بزرگ او را در اتاق نصب کرده بود و من هم هر وقت که دلم برای اکبر تنگ می‌شد با عکس امام درد و دل می‌کردم.
یادم هست زمانی که امام به خاطر ناراحتی قلبی در بیمارستان بستری بود، مدت زیادی بود که از اکبر خبری نداشتیم، دلم خیلی بی‌تابی می‌کرد، آن روز جلوی عکس امام زانو زدم و در حالی که اشک می‌ریختم، امام را چندین بار به جدش قسم دادم و گفتم: آقا تو سید هستی، من چند ماه است که پسرم را ندیده‌ام و از او خبری ندارم، من پسرم را از تو می‌خواهم.
من همینطور که داشتم با امام درد دل می‌کردم، صدای زنگ منزلمان را زدند، رفتم جلوی در، پسر همسایه بود، گفت: حاج خانم زود بیا، اکبر پشت خط است، ما آن موقع تلفن نداشتیم، رفتم منزل همسایه و گوشی را برداشتیم، مرتب قربان صدقه پسرم می‌رفتم، از او التماس کردم که حداقل چند روز بیاید مرخصی، اکبر گفت: مادر جان فعلا نمی‌توانم بیایم، عملیات داشتیم و تازه از خط آمده‌ام که بروم حمام و سر راه به دلم افتاد که زنگی برای شما بزنم.
آن روز گذشت، فردا شب هنگام خوردن شام، دوباره زنگ خانه به صدا در آمد، رفتم و در را باز کردم، با کمال ناباوری دیدم اکبر است، من در میان ذوق و شادی خودم و بقیه افراد خانواده گفتم: ای کلک تو که گفتی مرخصی نمی‌دهند.
گفت: به خدا مامان جان، اصلا قرار نبود به کسی مرخصی بدهند، اما نمی‌دانم چطور شد که همان روز که تلفن را قطع کردم و برگشتم، فرمانده‌مان مرا صدا کرد و گفت: بیا یک ۲۴ ساعت مرخصی بگیر و برو مادرت را ببین و زود برگرد.
منبع: بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قزوین